Ik sprak laatst een thuiszorgmedewerker die haar zorgen uitte over een cliënt: “Ze is veel te jong om zo eenzaam te zijn, we hebben haar een club geadviseerd, maar dat was niet haar soort mensen. De vrijwilliger kwam 10 minuten te laat en was niet meer welkom. Voor huisdieren is ze allergisch en zo wijst ze alles af”.
Ik begrijp het gevoel, misschien wel de frustratie. Je wil zo graag helpen. Wij hebben allemaal geleerd dat je eenzame mensen in contact moet brengen met anderen. Dat doen we dan ook op alle mogelijke manieren. En daar zit ‘m nou net de crux.
Weet u dat rond 95% van de huidige interventies voor eenzaamheid de eenzaamheid niet oplost?
Treurig hé, al die goede bedoelingen en we lopen met ons allen vast. En dat terwijl 30% van de Nederlanders zich vaker eenzaam voelt en 10% voelt zich zelfs chronisch eenzaam.
We kunnen anders en het moet ook anders. Hiervoor is nodig dat we eerlijk naar onze denkbeelden te kijken, zijn die wel zo waar? Is onze kennis over dit onderwerp wel voldoende?
Is het u overigens opgevallen dat ik in de titel spreek over “eenzame cliënten” ? Gewoonlijk zal ik het zoveel mogelijk hebben over mensen die last hebben van eenzaamheid. Verschil ?
Het een definieert wie je bent, de tweede omschrijving geeft ruimte voor verandering. Dat is wezenlijk anders.
Wat is de relatie tussen langdurige gevoelde eenzaamheid en verminderde oxytocine afgifte?
Terug naar die cliënt die “niks wil”. Uit onderzoek is bekend dat er een relatie is tussen langdurig gevoelde eenzaamheid en verminderde oxytocine afgifte. Door oxytocine voel je je prettig en verbonden. De verminderde afgifte maakt dat iemand die zich langdurig eenzaam voelt, op den duur verminderd in staat is plezier te hebben in het gezelschap van anderen.
Ook word je van langdurig gevoelde eenzaamheid minder besluitvaardig. Je ervaart het leven alsof je er minder grip op hebt. Je begrijpt sociale signalen minder goed en bent ook minder duidelijk in het zenden van die signalen.
In gezelschap en toch nog ellendig
Dat is toch vreselijk, je snakt naar een einde aan dat rot gevoel, dan heb je gezelschap en voel je je nog ellendig. Kunt u zich nu wat beter voorstellen waarom die cliënt niet in gezelschap van anderen wil zijn?
Hoe kan iemand zelf weer sturing geven aan het leven en het plezier met anderen weer ervaren? Daar is een bepaalde aanpak voor nodig, die het brein stimuleert en gericht is op:
- – activering tot openstaan voor verandering
- – zelfkennis, weten wat je wilt en weten wat je mogeljkheden zijn
- – communicatie
- – creativiteit
- – kennis van eenzaamheid
Al deze elementen zijn afgewogen verwerkt in de cursus Creatief Leven. Een aanpak waarmee iemand leert omgaan met eenzaamheid en op weg gaat naar een gelukkiger leven.
Oud cursisten vertellen enthousiast over:
- – hun ontdekkingen over zichzelf
- – meer durf en zin om zaken te ondernemen
- – het meer gericht zijn op mogelijkheden
- – meer levensvreugde
Tot slot
Volgende keer vertel ik u meer over de effecten van eenzaamheid op de fysieke gezondheid. Heeft u nu vragen, stel deze dan gerust. Dat kan als reactie op dit artikel, maar ook privé via mijn e-mail.
Blijf verbonden,
Josja